Mój pierwszy dwurzędowiec

Nasze rodzime marki w ostatnich latach skutecznie podążają za światowymi trendami mody męskiej i miło się na te zmiany patrzy (chyba najlepszy przykład to Bytom), ale nadal jest trochę elementów, których w ofercie polskich firm nie znajdziemy, mimo że na świecie są na topie. Jednym z przykładów są garnitury dwurzędowe, które już 2-3 lata temu wróciły na dobre do kolekcji marek włoskich i tych, które inspirują się włoskim stylem. Swoją drogą ciekawe jest to, że garnitury dwurzędowe przez wiele dekad będące symbolem klasycznego brytyjskiego stylu, obecnie większość osób kojarzy właśnie ze stylem włoskim. Z drugiej strony to właśnie Włosi nadali im innego, bardziej nowoczesnego sznytu i to im zawdzięczamy aktualną modę na dwa rzędy guzików w marynarkach. Tej modzie uległem i ja. Kilka tygodni udało mi się okazyjnie kupić mój pierwszy garnitur dwurzędowy i raczej nie będzie to ostatni w mojej szafie.

Dwurzędowce mają „to coś”, przyciągają przede wszystkim tym, że są niesztampowe i pięknie wybijają się na tle standardowych garniturów. Nawet przy gładkiej tkaninie dwurzędowiec ma moc i przyciąga uwagę w pozytywnym tego słowa znaczeniu. Dla niektórych mężczyzn może to być także wadą. Jeśli ktoś nie lubi się przyciągać uwagi ubiorem, to sugerowałbym pozostać przy klasycznych garniturach.

W mailach często pytacie czy garnitury dwurzędowe są bardziej eleganckie niż jednorzędowe. Teoretycznie można przyjąć, że te pierwsze są wyżej w hierarchii formalności, bo wywodzą się z marynarek frakowych, ale ja odrzuciłbym tę zasadę i przyjął, że na stopień elegancji w największym stopniu wpływa użyta tkanina. Garnitur dwurzędowy równie dobrze można traktować jako ubranie na specjalne okazje (np. własny ślub gdy jest to elegancka wełna czesankowa o średniej gramaturze), jak i tzw. „woła roboczego” (np. do pracy gdy jest to flanela wełniana – tak jak ten mój).

Moja dzisiejsza stylizacja to właśnie przykład jak zdeformalizować dwurzędowy garnitur. Po pierwsze – tkanina. U mnie jest to lekka flanela wełniana w delikatny prążek. Tło jest granatowe, a prążek szary, więc z daleka garnitur wygląda jak grafitowy. Po drugie – dodatki. Koszula w kontrastową kratę i wysokie trzewiki w kolorze bordowym to elementy, które trudno uznać za bardzo eleganckie.

To mój pierwszy garnitur marki Suitsupply i mam mieszane uczucia. Po stronie zalet na pewno jest konstrukcja marynarki – lekka, komfortowa, z delikatnym wypełnieniem ramion. Przyjemnie się ją nosi i leży na mnie całkiem nieźle. Garnitur nie był poddawany poważnym przeróbkom. W marynarce zostały jedynie skrócone rękawy. Przy spodniach zdecydowałem się na zwężenie nogawek poniżej kolana (na dole było 19,5 cm, a teraz jest 18 cm) i dość mocne ich skrócenie (garnitur będę nosił głównie do trzewików). Zastanawiałem się też nad zrobieniem mankietów, ale ostatecznie odpuściłem. Dopiero na zdjęciach widzę, że na udach robią się fałdki z naciągniętego materiału. Niestety za wysoko je podciągnąłem w pasie, stąd ten efekt. Zresztą na każdym ujęciu ma zgięte nogi lub dłoń w kieszeni, co potęguje ten efekt.

Po stronie wad jest… tkanina. Zaledwie po dwóch dniach noszenia pojawiły się dość duże zmechacenia przy spodniach pomiędzy udami, w najwyższym miejscu. Dziwi mnie tak niska odporność na tarcie, tym bardziej, że jest to włoska tkanina z renomowanej tkalni (Drago). Takie rzeczy oczywiście mi się zdarzają przy spodniach wełnianych ze względu na szerokie uda, ale nie po dwóch założeniach, lecz najwcześniej po kilku miesiącach. Ciekaw jestem jak szybko się rozpadną, a tymczasem zostawiam wam sesję do oceny.

Zdjęcia wykonała Dominika Kuroś

Garnitur – Suitsupply
Płaszcz – Nor Wind
Koszula – Osovski (ten model)
Krawat – bez metki, kupiony na Allegro
Poszetka lniana – Profuomo
Szalik – Michaelis
Buty – Yanko (ten model)