Persol – historia w stylu vintage. Konkurs

Chyba po raz pierwszy mam przyjemność promować markę i kolekcję tak bardzo dopasowane do tematyki bloga i tak bliskie moim gustom i oczekiwaniom co do jakości. W dodatku nazwa tej kolekcji koresponduje z moim pseudonimem. To oczywiście przypadek, niemniej jednak ogromnie się cieszę, że w ramach współpracy z marką Persol mogę zaprezentować wam limitowaną linię o nazwie Vintage Celebration.

Sam okularów tej firmy zacząłem używać półtora roku temu, choć oczywiście znałem tę markę wcześniej. Udało mi się wtedy kupić okazyjnie oprawki korekcyjne, z których korzystam do dzisiaj. Już po kilku dniach wiedziałem, że Persol będzie dla mnie „marką pierwszego wyboru” przy kolejnych wymianach oprawek. A porównanie miałem spore, bo od czasu, gdy zostałem okularnikiem, miałem chyba z siedem par okularów różnych marek (Tommy Hilfiger, Versace, kilku rodzimych producentów). Ponadczasowy styl, jakość detali oraz komfort użytkowania – to było to, czego szukałem.

W czasach tzw. szybkiej mody wyjątkowo cenię sobie marki o długiej i prawdziwej historii, a na tym polu Persol ma się czym pochwalić. Za cztery lata firma będzie obchodzić stulecie istnienia. Wszystko zaczęło się bowiem w 1917 roku, gdy włoski optyk Giuseppe Ratti zaprojektował i wprowadził do produkcji gogle ochronne dla lotników i kierowców rajdowych. Szybko zaadaptowała je do swoich potrzeb włoska armia oraz siły powietrzne USA. Był to model Protector – w kolejnych latach udoskonalany, to on w znacznym stopniu przyczynił się do rozwoju firmy. Chętnie sięgali po niego kierowcy podczas wyścigów oraz motocykliści. W ten sposób produkty Rattiego stopniowo trafiały do ludności cywilnej.

Jeszcze przed II wojną światową firma przedstawiła kilka modeli opraw optycznych oraz – co ważniejsze – kilka ciekawych patentów. W 1938 roku Persol (prawdopodobnie jako pierwszy na świecie) zaprezentował zauszniki z elastyczną konstrukcją, która dostosowywała się do kształtu twarzy. W tym samym roku na okularach pojawia się metalowa strzała – legendarny symbol marki, którym do dziś ozdobiony jest każdy egzemplarz okularów.

Po wojnie Persol rozwijał się w segmencie okularów przeciwsłonecznych. W 1957 roku powstał słynny model 649, który nadal jest męskim bestsellerem na całym świecie. Równie klasyczny jest model 714 (to kopia modelu 649, lecz w wersji składanej), o którym już kiedyś pisałem. Jest to jeden z najbardziej kultowych modeli okularów przeciwsłonecznych w historii, który do dnia dzisiejszego budzi pożądanie u wielbicieli dobrego stylu. Słynne „składaki” nosił Steve McQueen w filmie „Sprawa Thomasa Crowna”. (To właśnie przygoda Persola z gwiazdami światowego kina w dużym stopniu zbudowała pozycję marki na świecie. Oprócz McQueena okulary ze strzałą nosili m.in. Greta Garbo, Marcello Mastroianni oraz aktorzy grający agenta 007). Trudno w to uwierzyć, lecz wzór PO 714 został w latach osiemdziesiątych wycofany z produkcji i do oferty powrócił dopiero w 2007 roku.

Persol przez wiele lat był marką lokalną. Dopiero w 1991 roku otwarto pierwszy salon firmowy poza Włochami, przy słynnym Rodeo Drive w Los Angeles. Od tamtego momentu rozpoczęła się światowa ekspansja, a okulary ze strzałą można obecnie kupić w kilkunastu tysiącach punktów na całym świecie.

Od 1995 roku Persol należy do grupy Luxottica – właściciela takich marek jak Ray-Ban, Alain Mikli, Oliver Peoples, Oakley, a także linii korekcyjnych i przeciwsłonecznych Prada, Burberry, Chanel, Ralph Lauren i wielu innych. Produkcja wszystkich linii Persol nadal realizowana jest we Włoszech, przy wykorzystaniu wysokiej jakości surowców. Podstawą jest acetat (octan celulozy) – specjalna masa, której pierwotnym składnikiem jest… bawełna. Oprawy są składane i wykańczane ręcznie.

Choć nadal najlepiej sprzedają się modele zaprojektowane kilkadziesiąt lat temu (m.in. PO 649), to projektanci marki co roku zaskakują czymś nowym. Nie są to rewolucyjne zmiany, lecz zawsze jest w nich jakiś smaczek – i za to również bardzo cenię Persola. Ich modele są proste w formie, stylowe i ponadczasowe, ale jednocześnie nie nudne. Porównałbym je do ubrań, które najbardziej lubię – klasyczne fasony, lecz z ciekawym kolorem lub fakturą tkaniny.

Właśnie na zabawie kolorem i fakturą opiera się limitowana kolekcja Vintage Celebration. Persol wybrał najbardziej klasyczne modele swoich okularów (w tym słynne PO 649) i sięgnął do firmowych archiwów w poszukiwaniu „wintydżowych” wybarwień acetatu. W ten sposób powstała piękna kolekcja oparta na trzech klasycznych kolorach: Tabacco Virginia (z 1961 roku), Caffe (z 1968 roku) i Terra di Siena (z 1969 roku). Zachęcam do obejrzenia filmiku o tej kolekcji na stronie Persol.com.

Każdy z nich nawiązuje do modnych w latach 60. rogowych opraw z szylkretu (ang. tortoiseshell ) – masy, której podstawowym składnikiem były fragmenty skorupy żółwia. Była to wyjątkowa, półprzezroczysta masa, która wizualnie przypominała bursztyn i przybierała różne odcienie brązowego i żółtego. Od 1973 roku handel szylkretem został zabroniony i obecnie stosuje się imitacje z tworzyw, takich jak acetat.

Mieszanie dwóch różnych kolorów w jednej masie powoduje, że każda para okularów wygląda inaczej – nie ma dwóch identycznych modeli. To nie jest powtarzalny nadruk, lecz prawdziwa trójwymiarowa masa, pięknie prezentująca się w naturalnym świetle.

KONKURS
Na koniec rzecz najprzyjemniejsza, czyli konkurs. Do wygrania są dwie pary okularów z kolekcji Vintage Celebration. Wybrałem dla was absolutną klasykę, czyli model PO 649 w kolorach: Tabacco Virginia i Caffe.

Konkurs nawiązuje do koncepcji linii Vintage Celebration. Po wielu latach firma sięgnęła do przeszłości i wskrzesiła kolory, które mimo upływu lat wyglądają pięknie i nadal zachwycają. Teraz szukamy podobnych historii. Każdy z was ma zapewne choć jedną rzecz odnalezioną po latach na strychu, w babcinym kufrze lub na targu staroci. Pamiątkę po dziadku, prezent od ojca, przedmiot kupiony w antykwariacie. Mimo upływu lat postanowiliście nadać jej nowe życie i dziś korzystacie z niej z radością. To mogą być stare okulary, biżuteria, pióro, ubrania, mebel, który przemalowaliście, rower, a nawet samochód. Wszystko, co ma ciekawą historię.

Zadanie jest proste:

1. Zgłoszenie konkursowe musi zawierać waszą opowieść (maksymalnie 1000 znaków ze spacjami) oraz zdjęcie lub zdjęcia (maksymalnie trzy) ilustrujące historię w stylu vintage. Może to być fotografia samego przedmiotu lub szerszy plan, pokazujący jego współczesne zastosowanie, waszą radość lub kontekst historyczny. Generalnie pełna dowolność i liczę na waszą kreatywność. Jakość zdjęć ma kluczowe znaczenie.

2. Nagrody otrzymają autorzy dwóch najlepszych zgłoszeń.

Zgłoszenia należy przesyłać na adres: michal@mrvintage.pl (w tytule wpisując „Konkurs Persol”) do dnia 07.08.2013 r. do godziny 23:59.

Szczegółowy regulamin konkursu dostępny jest tutaj: regulamin.

Aktualizacja 11.08.2013 r. – rozwiązanie konkursu.

Otrzymałem prawie sto zgłoszeń konkursowych, w których przedstawiliście historie w stylu „vintage”. Na nagrody zasłużyło kilkanaście osób, ale niestety mogłem wybrać tylko dwóch zwycięzców. Oto oni:

1. Piotr.

Toskania to kraina, w której czas jest dla mody i stylu dużo łaskawszy. Podejrzewam, że każdy niemal mieszkaniec Sieny czy Florencji korzysta z rzeczy odziedziczonych po ojcu, dziadku. Nic dziwnego, że to właśnie w Toskanii, na pchlim targu w położonym wśród winnic Panzano in Chianti, udało mi się odnaleźć moją własną perełkę. Jest to kosmetyczka podróżna, pochodząca prawdopodobnie z lat 50. Od razu rzuciła mi się w oczy koniakowa skóra, pięknie odbarwiona – zapewne od częstego użytkowania – jednak to wnętrze przekonało mnie do kupna tego cuda. W środku znalazłem pudełka na przybory toaletowe, szczotkę i flakon na wodę kolońską wykończone chromowanymi przykrywkami, pięknie oprawione lusterka i rogowy grzebień w futerale, jednak prawdziwa gratka czekała na mnie w przedziale na akcesoria do golenia – było to stare opakowanie pełne sody do osuszania zacięć, pochodzące z mediolańskiej apteki. Nie wahałem się ani chwili – w dzisiejszych czasach to właśnie takie drobiazgi i gadżety są wyróżnikiem stylu.

2. Szymon.

Wszystko zaczęło się od Zuzanny, tak więc uznałem za zasadne, by i ona na zdjęciu się znalazła. To właśnie dla niej kupiłem bowiem maszynę i to ona dała jej nowe życie. Zuzia jest niepoprawną romantyczką zakochaną w książkach i stylu vintage i stąd zapewne wzięło się u niej pragnienie, by posiadać maszynę do pisania. Starego Continentala znalazłem w końcu, z niemałym trudem i po długim czasie, na pchlim targu – stał się on prezentem gwiazdkowym. Natychmiast też zajął honorowe miejsce na, równie wiekowym co on, stoliku i zamienił się w przedmiot kultu. Zuzia uparcie twierdzi, iż napisze kiedyś na maszynie książkę, jednak, póki co, powstają na niej jedynie wiersze, a ich autorka, gdy tylko ma wolną chwilę, siada przy blacie, na którym stoi Continental i zagłębia się w lekturze literackich dzieł – ten kąt pokoju to jej sanktuarium. Mnie zaś niezmiennie fascynuje ów widok pochłoniętej czytaniem dziewczyny i inspiruje do robienia jej przy tym zajęciu zdjęć.