Ubrania jak druga skóra

Nie wiem czy też tak macie, ale ubrania i buty które noszę najczęściej to te, które bez dwóch zdań mogę zaliczyć do kategorii wygodne. One bardzo szybko stają się ulubionymi i bywa tak, że noszę je kilka razy w tygodniu (np. ulubiony płaszcz, kurtka, dżinsy czy monki), intuicyjnie wyciągając je z szafy. Oczywiście jak dla każdego estety, tak samo dla mnie wygląd i styl ubrań są bardzo ważne, ale jeśli chodzi o codzienny ubiór, to okazuje się, że często wygrywa wygoda. Z tego względu tak bardzo lubię koszule button-down z bawełny oxford i lnu, chinosy z miękkich tkanin z wyższym stanem, dżinsy z dodatkiem elastanu, buty szyte metodą Blake, marynarki z tzw. lekką konstrukcją. Ogromną zaletą takich ubrań i dodatków jest to, że w ciągu dnia się o nich nie myśli. One są jak druga skóra.

Znacie pewnie jedną z wersji zasady Pareta, która mówi o tym, że 20% ubrań nosimy przez 80% czasu i sądzę, że u mnie jest ona bardzo prawdopodobna. Już kilka razy złapałem się na tym, że coś co kupowałem głównie z powodu cech zewnętrznych (kolor, wzór, detale, jakość tkaniny), czyli najkrócej wyglądu, później nie zawsze stawało się moją ulubioną rzeczą. Na przykład mam kilka par pięknych butów szytych metodą Goodyear Welted w których nie chodzę za często, bo po kilku godzinach moje stopy cierpią. Podobnie mam z kaszmirową marynarką Eduard Dressler (tu ją kiedyś pokazywałem), którą miałem na sobie kilka razy, bo mimo pięknej i niezwykle przyjemnej tkaniny jest dla mnie po prostu mało komfortowa. Ramiona wypchane grubymi poduszkami sprawiają, że kiepsko się w niej czuję. Tak samo było z marynarką Bytomia (tu ją pokazywałem), która mimo fajnej tkaniny po jakimś czasie wylądowała głęboko w szafie, bo zaczęły mi przeszkadzać usztywnione ramiona i wysoko osadzony górny guzik. Takich przykładów pewnie mógłbym przytoczyć więcej i zapewne każdy z was również ma ubrania czy buty, które mimo swojej wysokiej jakości i początkowego zachwytu, nie zawsze trafiają do kategorii ulubione. No a z drugiej strony mogę wymienić chociażby garnitur Suitsupply Traveller (tu go pokazywałem), który mógłbym nosić codziennie, bo jest wygodny jak druga skóra, a przy tym bardzo stylowy. Albo zamszowe monki Crownhill (tu je pokazywałem) – co prawda nie są tak ładne jak chociażby Yanko, ale pod względem wygody nie mam chyba lepszych półbutów i to właśnie je noszę bardzo często, a jak już je zniszczę, to pewnie kupię drugie takie same.

Optymalnie byłoby kupować tylko takie produkty, które dają duży komfort, a przy tym wyglądają nienagannie, ale nie zawsze jest to możliwe. Czasem na pierwszy rzut oka nie dostrzegamy pewnych cech (np. wspomniany wysoko osadzony guzik), inne zaczynają nam przeszkadzać dopiero po pewnym czasie (np. wąskie klapy w marynarce), a jeszcze innych nie sposób przewidzieć (np. buty, które w momencie mierzenia wydają się ok, ale po kilku godzinach chodzenia zupełnie inaczej to odczuwamy).

W badaniach konsumenckich prowadzonych na polskim rynku mężczyźni od wielu lat na pierwszym miejscu najważniejszych cech ubrań wymieniają wygodę. To dla nich najistotniejszy argument przy zakupie odzieży i butów. Styl, jakość i inne cechy są na dalszych miejscach, zatem nie powinno dziwić, że na ulicach nadal dominują buty sportowe i ubrania w zbyt dużym rozmiarze – one po prostu dają wygodę. Czy można zatem połączyć wygodę i dobry styl? Bez wątpienia tak i od lat można zaobserwować takie próby na rynku odzieży męskiej. Do spodni dodaje się elastan, który jeszcze kilkanaście lat temu był powszechnie stosowany, ale wyłącznie w odzieży damskiej. Dobrym przykładem są także marynarki męskie, które zmieniły się na przestrzeni kilku ostatnich dekad, choć na pierwszy rzut oka nadal wyglądają tak samo. To już nie są sztywne zbroje, które pięknie modelowały każdą sylwetkę, ale z komfortem nie miały wiele wspólnego. Zmieniły się przede wszystkim tkaniny (obecnie stosuje się materiały o mniejszej gramaturze), a także konstrukcja marynarek. Wielu producentów wyeliminowało z wnętrza marynarki zbędne sztywniki, poduszki i podszewki. Takim przykładem mogą być marki włoskie, a także firmy czerpiące inspiracje z tej części Europy (np. Suitsupply). Jednym z pionierów tego trendu była włoska firma Tombolini, która stworzyła kultową już linię Zero Gravity. Jej nazwa sugeruje czego można się spodziewać po produkcie, są to ultralekkie marynarki i garnitury odchudzone do technologicznych granic możliwości. Podobno prace nad tą konstrukcją trwały kilka lat, ale dzięki temu stworzono prawdopodobnie najlżejsze garnitury na świecie (waga to ok. 300-400 g.). Inne włoskie marki również w ostatnich kilkunastu latach poszły w tym kierunku. Marki takie jak Lubiam, Lardini, Tagliatore, Canali czy Caruso udowodniły, że marynarki i garnitury mogą być komfortowe jak druga skóra, a przy tym stylowe i eleganckie. Włoskie marynarki stały się synonimem tego trendu. Mówiąc o marynarkach we włoskim stylu mamy na myśli właśnie mocne taliowanie, lekkie tkaniny, minimalne wypełnienie ramion, węższe rękawy i często brak podszewki.

Od lat zastanawiałem się dlaczego nasze rodzime firmy nie idą tym tropem. Wiele z nich korzysta z dobrych włoskich tkanin, ale ich marynarkom czegoś brakuje. Nawet jeśli na wieszaku wyglądają dobrze, to po przymierzeniu ten urok czasem tracą. Gdy zacząłem dopytywać projektantów tych marek i osoby decyzyjne, to najczęściej odpowiedź brzmiała mniej więcej tak „my tak szyjemy od 30 lat i nie czujemy potrzeby zmian, zresztą po co zmieniać coś, co się dobrze sprzedaje”.

Gdy kilka trzy lata temu zacząłem nieśmiało myśleć o zaprojektowaniu jakiegoś produktu we współpracy z rodzimą marką, to pierwsze co przyszło mi do głowy to właśnie marynarka we włoskim stylu pozbawiona tych wszystkich wad, które koneserzy męskiego stylu zaczęli nawet nazywać „polską konstrukcją”, czyli mocne wypełnienie ramion, niska pacha i wysoko umieszczony górny guzik. To tylko (a może aż) te elementy powodowały, że nawet dysponując dobrą włoską tkaniną i wysoką jakością rodzimej produkcji nie udawało się stworzyć marynarki komfortowej, o dobrych proporcjach.

Jeszcze przed współpracą z firmą OSOVSKI (przypomnę, że były to dwie kolekcje koszul), otrzymałem propozycję stworzenia kolekcji ze znaną polską marką i wtedy wchodziły w grę także marynarki. Niestety nie dogadaliśmy się, również z powodu braku możliwości mojej ingerencji w konstrukcję marynarki i nic z tego nie wyszło. Ale w myśl przysłowia „co się odwlecze, to nie uciecze”, udało mi się znaleźć partnera który zrozumiał moje intencje i pozwolił na ingerencję w konstrukcję i detale marynarki. Już w najbliższą środę będziemy mogli wam zaprezentować efekty naszej współpracy.