Mr. Vintage od kuchni, czyli moja pracownia

22 lutego 2018 161 komentarzy

Za kilka tygodni minie mi pięć lat od kiedy zostałem blogerem-przedsiębiorcą (ale ten czas leci), a dopiero teraz będę miał własne biuro i pracownię z prawdziwego zdarzenia. Ponieważ na Instagramie bardzo dużo osób aktywnie śledzi moje remontowe przygody upominając się o publikowanie tego na blogu, to dzisiaj jest ku temu okazja, bo chciałbym wam odsłonić trochę zaplecza bloga, a dokładniej przestrzeni w której będzie powstawał blog, kolejne kolekcje Mr. Vintage & Lancerto, a także wiele innych aktywności zawodowych. Co prawda jeszcze się tam nie przeprowadziłem na stałe, ale akurat pracownia jest już gotowa do pokazania, więc zapraszam.

WPIS ZAWIERA LOKOWANIE PRODUKTU HP

Marzenie o pokoju do pracy biurowej chodziło mi po głowie od momentu gdy zacząłem prowadzić bloga (to już ponad 8 lat), a komputer stał się dla mnie codziennym narzędziem pracy. W mieszkaniu w którym obecnie mieszkam nie było warunków do wydzielenia takiej przestrzeni i nawet nie miałem własnego biurka. Po prostu codziennie rozkładam się na stole w salonie i od kilku lat właśnie tak pracuję. No ale gdy trzy lata temu kupiliśmy przedwojenny dom drewniany, to jednym z priorytetów było wydzielenie jednego pokoju wyłącznie na przestrzeń do pracy, gdzie będę miał odpowiednio dużo miejsca, spokoju i klimatu inspirującego do pracy.

Wybór padł na dość duży pokój, bo o wymiarach 5,5 x 5 metra z jednym dużym oknem. Akurat w tym pomieszczeniu nie wchodziło w grę odsłonięcie bali drewnianych (były w kiepskim stanie w stosunku do innych pomieszczeń), więc zdecydowałem się na drewnianą boazerię malowaną na biało. Podłoga również jest drewniana. Są to wycyklinowane stare deski sosnowe, które były w tym pomieszczeniu od kilkudziesięciu lat. Ponieważ podłogi w całym domu wykonane były starą metodą tj. legary ułożone na piasku i do nich przybite długie deski, to konieczny był ich demontaż by zrobić wylewki, ocieplenie i na nowo ułożyć deski. Niestety przy demontażu wiele z nich popękało i nie było możliwości ułożenia ich w taki sam sposób. Wtedy pojawił się pomysł by pociąć je na krótsze kawałki (około 1,2 metra; oryginalnie miały 5 metrów) i ułożyć w jodłę francuską. Było z tym mnóstwo pracy, ale efekt jest znakomity.

STYL TRUDNY DO ZDEFINIOWANIA

Białe ściany i bielona podłoga to baza, która była wcześniej zaplanowana by pokój był maksymalnie rozjaśniony, natomiast cała reszta ewoluowała na bieżąco. Pomysły się zmieniały czasem z dnia na dzień, ale ogólna idea była taka by było to wnętrze jasne, z miksem mebli nowych i używanych, z wyeksponowaniem przedmiotów które lubię i które darzę sentymentem. Wyszła z tego taka mieszanka stylów, czyli zupełnie jak mój styl ubierania. Czuję, że to wnętrze jest bardzo moje. Jest zatem trochę klimatu skandynawskiego (biała boazeria, bielona podłoga, biała szafa i neutralna sofa), jest styl rustykalny (dębowy kredens i stół, rattanowa lampa), jest trochę naszego polskiego wzornictwa z czasów PRL (żółty fotel, stolik kawowy, krzesło patyczak z Radomska), jest nawet odrobina stylu loftowego (metalowe regały na książki, stare krzesło architekta, lampki na wysięgnikach). Takie nieoczywiste połączenia są dla mnie inspirujące i dobrze się czuję w takich miejscach. Było też kilka punktów obowiązkowych, które musiały się znaleźć w mojej pracowni.

POZYCJE OBOWIĄZKOWE

Żadne biuro nie może istnieć bez biurka, tym bardziej, że moim podstawowym narzędziem pracy jest komputer. Od początku wiedziałem, że nie chcę mieć tradycyjnego biurka, lecz duży drewniany stół. Przyzwyczaiłem się do tego rozwiązania w obecnym mieszkaniu i po prostu lubię mieć dużą przestrzeń pod komputerem i wokół niego. No i lubię czuć prawdziwe drewno pod rękami. Tutaj było miejsce na taki mebel, w dodatku po poprzednim właścicielu został nam piękny masywny stół, który pamięta czasy przedwojenne, więc żal było go nie wykorzystać. Nie chciałem robić jego gruntownej renowacji by nie stracił tego wintydżowego charakteru, ograniczyłem się jedynie do dokładnego wymycia go szarym mydłem i zawoskowania bezbarwnym woskiem antycznym. Posłuży jeszcze wiele lat.

Oczywistym może się wydawać umieszczenie takiego stołu przy oknie by mieć dostęp do światła dziennego, lecz mi zależało na ustawieniu stołu na środku pomieszczenia z widokiem na salon i kominek. Z kolei przestrzeń przy oknie wykorzystałem na umieszczenie tam długiego blatu roboczego przy którym fajnie się pracuje na przykład przy wyborze tkanin czy innych pracach wymagających dobrego światła dziennego (np. do zdjęć na Instagram) i większej przestrzeni. Ten blat na chwilę obecną jest lekką prowizorką, bo są to pięciocentymetrowe deski sosnowe ułożone luzem obok siebie. Jeszcze ich nie sklejałem, bo muszą poleżeć kilka miesięcy w temperaturze pokojowej. Kupiłem je kiedyś w tartaku z myślą o ułożeniu na podłodze w ganku, ale w końcu na ganek kupiłem modrzew, a te deski mi zostały i leżały pod wiatą kilka miesięcy. Deski wsparte są na chromowanych koziołkach kupionych na Allegro. Jeśli się nie mylę, jest to dość popularny projekt z lat 80. Jego współczesną wersję ma w swojej ofercie m.in. marka Kare Design.

Drugim obowiązkowym elementem pracowni miała być duża ściana z grafikami i zdjęciami. Zawsze o takiej marzyłem, bo lubię zbierać różnego rodzaju litografie, plakaty, zdjęcia, rysunki, obrazy, a w pracowni jest to ciekawy wyróżnik na tle neutralnej ściany. Ekspozycja pewnie będzie co jakiś czas zmieniana.

Kolejnym obowiązkowym elementem pracowni była dla mnie sofa. Taka do poczytania, do krótkiej drzemki, czy po prostu do leniuchowania. Umieściłem ją na środku pomieszczenia, na styku ze stołem stołem. W pracowni koniecznie chciałem zmieścić także biblioteczkę i tu rozwiązałem to na dwa sposoby. Po pierwsze, zagospodarowałem miejsce w rogu pokoju pomiędzy oknem a ścianą z grafikami. Stanęły tam zwykłe białe regały szwedzkiej marki, ale wybrałem do nich nietypowe drzwiczki, bo w kolorze czarnym. Regały są dość pojemne i schowałem tam głównie małe i średnie książki. Drugim miejscem na książki są metalowe regały, które ustawiłem na ścianie z grafikami. One pomieściły wielkoformatowe książki i albumy. Tam też znajdzie się miejsce na biurowe niezbędniki takie jak drukarka, segregatory i sprzęt grający.

GARDEROBA W PRACOWNI

Ostatnim zaplanowanym elementem miała być garderoba. Postanowiłem ją zmieścić w pracowni, bo miałem tu do dyspozycji ponad pięciometrową ścianę bez okna, więc długa szafa idealnie zagospodarowała tę przestrzeń. Rozważałem różne wersje takiej garderoby, ostatecznie zdecydowałem się na budżetową opcję z IKEA, czyli cztery duże szafy z drewnianymi frontami ustawione obok siebie i w połowie przedzielone otwartym regałem. Być może będzie okazja jeszcze pokazać wnętrze tej garderoby i sposób ułożenia ubrań, ale na chwilę obecną nie jest jeszcze zagospodarowana.

ZAPCHAJDZIURY TEŻ ZNALAZŁY SWOJE MIEJSCE

Pozostałe elementy pojawiły się już jako uzupełnienie wolnej przestrzeni (albo wprost – zapchajdziury) i było w tym dużo spontaniczności i przypadkowości, choć efekt końcowy wydaje się spójny. Takim przykładem może być przedwojenny dębowy kredens, który kupiłem za 250 zł i miał on stanąć w kuchni, ale ostatecznie zmieniliśmy zdanie i na chwilę obecną zapełnił wolną ścianę po prawej stronie drzwi pracowni. Inne meble które przypadkowo odnalazły się w tym wnętrzu to m.in. żółty fotel (kupiony na targu staroci z myślą o innym pomieszczeniu) i lustro ze starej toaletki (to też po poprzednim właścicielu), która jako całość kompletnie nam nie pasowała do żadnego wnętrza, ale po oddzieleniu od szafki okazała się całkiem ładnym lustrem. Z zapasów garażowych przydały się także stare taborety (jako podstawa pod drzewko, lustro i manekina), wełniany dywan i stolik kawowy na cienkich nogach z czasów PRL.

NIEZBĘDNE NARZĘDZIA

Od wielu lat moim zawodowym środowiskiem jest internet, zatem podstawowym narzędziem pracy jest dla mnie komputer przy którym spędzam zazwyczaj kilkanaście godzin dziennie.. Kilka lat temu przesiadłem się na ultrabooki, które były świetnym rozwiązaniem przy częstych podróżach (cienkie i bardzo lekkie) i tak już zostało. Aktualnie testuję najnowszy model HP z serii Spectre. Niezwykle elegancki, w smukłej obudowie z aluminium i włókna węglowego. Wykonany z dużą precyzją, a przy tym wydajny i lekki (1,1 kg). Dużą zaletą jest także ekran dotykowy w wersji Full HD, pełnowymiarowa klawiatura oraz długi czas pracy na baterii (ponad 10 godzin).

Przywiązanie do laptopów wynika u mnie też z tego, że po prostu nie mam w mieszkaniu miejsca na coś większego, ale w pracowni już mi tego miejsca nie brakuje, zatem chcę jeszcze dokupić coś stacjonarnego z dużym i estetycznym ekranem, bo bez wątpienia do wielogodzinnej pracy będzie to wygodniejsze i zdrowsze dla kręgosłupa. Jeśli macie jakieś rady w tym zakresie, to chętnie przeczytam co warto kupić by przesiadka z ultrabooka na komputer stacjonarny była łatwa. Chętnie poczytam też rady na temat dobrego fotela biurowego do wielogodzinnej pracy.

Elektronika jest mi niezbędna do pracy, ale Mr. Vintage – jak sama nazwa wskazuje – lubi też wintydżowe gadżety. Na przykład nie wyobrażam sobie codziennej pracy bez papierowych notesów, szkicowników i kalendarzy. Mam do nich wielką słabość, bo lubię ten sposób sporządzania notatek i szkiców. Próbowałem kilku podejść do internetowych aplikacji do organizacji pracy, ale za każdym razem odpuszczałem. Wszystkie moje najlepsze projekty i pomysły zawsze zaczynają się w notesach i pewnie już tak zostanie. Ponadto kilka lat temu na nowo polubiłem pisanie piórem wiecznym, a w połączeniu z dobrej jakości papierem to sama przyjemność.

JAK SIĘ UBIERA MR. VINTAGE W DOMOWYM ZACISZU

Nigdy o tym nie pisałem na blogu, ale jednym z najpopularniejszych pytań jakie dostaję od czytelników jest kwestia domowego ubioru. Pytacie mnie jak się ubrać w warunkach domowych i jak ja się ubieram. Zawsze radzę dość ogólnikowo by ubierać się tak, by czuć się komfortowo i wygodnie. Dla jednych może to być dres, dla innych koszula flanelowa i chinosy, a jeszcze dla innych bonżurka i spodnie z kantem. Trudno zatem to zdefiniować i każdemu zaserwować uniwersalną radę nie znając jego stylu życia i upodobań. Ale swoboda powinna być priorytetem. W końcu to dom. Ja zazwyczaj mam na sobie luźniejsze chinosy z miękkiej bawełny, koszulę casualową (szczególnie lubię sprane oxfordy lub dżins) oraz ocieplacz-kamizelka z wełnianej flaneli. W bonżurce raczej nigdy mnie nie zobaczycie, ale w dresie czasem się zdarza :)