Black tie po mojemu

Przedwczoraj oceniłem stroje wieczorowe uczestników gali oscarowej, a dzisiaj to ja poddaję się waszej ocenie w tej samej kategorii ubioru, bowiem po raz pierwszy na blogu mam okazję zaprezentować klasyczny black tie, choć w sumie nie do końca taki klasyczny, ale o tym za chwilę.

Smoking pojawia się na blogu po raz pierwszy, a to oznacza, że potrzebowałem ponad ośmiu lat by wreszcie się na niego zdecydować. Po prostu dotychczas uważałem, że nie jest mi potrzebny, a różnego rodzaju okazje wymagające formalnego wyglądu „ogrywałem” granatowym garniturem, który nadal jest dla mnie wielofunkcyjny jak szwajcarski scyzoryk, no ale nie oszukujmy się, pewnego poziomu formalności w nim się nie przeskoczy. Dlatego jakiś czas temu pojawiła się myśl, że wypadałoby mieć w szafie choć jeden smoking, który przyda się na wszelakie okazje gdzie wskazany będzie zestaw black tie, a nie coś co go udaje.

WPIS ZAWIERA LOKOWANIE PRODUKTU HP

Klasyczny black tie to smoking z marynarką jedno lub dwurzędową. Obecnie najpopularniejszą wersją jest marynarka jednorzędowa z klapami szalowymi. Znacznie rzadziej spotyka się marynarki dwurzędowe z klapami zamkniętymi (frakowymi), a już praktycznie wcale nie spotyka się marynarek z dwoma rzędami guzików i klapami szalowymi. Swoją drogą tę ostatnią opcję również rozważałem przy zamówieniu mojego smokingu.

Obecnie podstawowy kolor smokingowy to czerń, ale dopuszczalny jest także kolor ciemnogranatowy (tzw. midnight blue), no i oczywiście kolor kości słoniowej w przypadku smokingu tropikalnego. Obowiązkowy element smokingu to klapy pokryte satyną lub matowym jedwabiem. Jeśli smoking jest czarny, to klapy również muszą być czarne, natomiast przy modelu ciemnogranatowym możliwe są klapy czarne i w kolorze tkaniny zasadniczej. Teoretycznie dopuszczalne są wszystkie rodzaje klap przy smokingach, czyli zamknięte (frakowe), szalowe i otwarte, ale te ostatnie odradzam, ponieważ jest to najpopularniejszy kształt klap w garniturach codziennych, więc nie tak elegancki jak dwa pierwsze.

Kieszenie marynarkowe nie powinny mieć patek, a jedynie subtelną listwę ozdobną – to jeden z najczęstszych błędów nie tylko na ostatniej gali oscarowej, ale ogólnie. Oczywiście kieszeń na poszetkę, czyli brustasza jest wskazana i dopuszczalna, choć kiedyś nie było to standardem. Podzielone są opinie na temat butonierki przy marynarkach smokingowych, szczególnie tych z klapami szalowymi. Jedni uważają, że im „czystsza” powierzchnia klap, tym lepiej (czyli bez butonierki), inni uważają, że skoro do smokingu można nosić kwiat, to butonierka jest niezbędna. Ja podzielam tę drugą wersję, dlatego w moim smokingu zdecydowałem się na butonierkę. Wszystkie guziki marynarki powinny być obciągnięte tkaniną którą wykorzystano na pokrycie klap marynarki.

Jeśli chodzi o spodnie, to obowiązkowym elementem jest pojedynczy lampas wzdłuż bocznych szwów, wykonany z tej samej tkaniny co klapy marynarki. Przy spodniach smokingowych nie może być mankietów, to element o niskim stopniu formalności. Wskazane są maksymalnie proste i subtelne wykończenia na przodzie spodni, czyli tzw. kieszenie wypustkowe (ang. jetted pocket) oraz brak zakładek (ang. flat front), zaszewki są dopuszczalne. Pas powinien być pozbawiony szlufek, bo spodnie smokingowe nosi się na szelkach (najlepiej białe). Zamiennikiem zwykłego paska w smokingach jednorzędowych jest… formalna kamizelka z bardzo głębokim wycięciem (biała lub czarna, jedno lub dwurzędowa) lub obecnie znacznie popularniejsze rozwiązanie, czyli pas smokingowy. W smokingach dwurzędowych nie stosuje się kamizelek, ponieważ i tak nie byłyby widoczne.

Tyle ogólnej teorii o smokingu, teraz kilka słów o moim egzemplarzu.

Na wstępie wspomniałem o tym, że nie jest to do końca klasyczny i konserwatywny black tie, więc po kolei wyjaśnię co i dlaczego jest niestandardowe. Zacznę od koloru. Początkowo byłem zdecydowany na klasyczną czerń, ale później doszedłem do wniosku, że skoro na co dzień lubię subtelnie przełamywać pewne utarte schematy w ubiorze, to również w przypadku smokingu będzie to dobry pomysł. Wybrałem zatem ciemny granat (na zdjęciach wyszedł nieco jaśniej niż w rzeczywistości), który też jest dozwolony, choć w ostatnich dekadach bardzo rzadko spotykany. Jakoś tak się utarło się, że skoro to strój wieczorowy, to wyłącznie w kolorze czarnym, a przecież kiedyś ciemnogranatowe smokingi nie były rzadkością. Przytoczę tutaj przykład jednej z największych ikon klasycznego black tie, czyli agenta 007. Prowadzący stronę BondSuits.com policzył, że James Bond we wszystkich 24 filmach miał na sobie 29 smokingów z czego aż dwanaście było w kolorze granatowym, czarnych było jedenaście, a smokingów tropikalnych w kolorze kości słoniowej sześć. Zatem nawet Bond wolał granat :)

Drugim odejściem od popularnego standardu był wybór marynarki dwurzędowej. To akurat od początku było dla mnie oczywiste, bo w dzisiejszych czasach bardzo rzadko spotyka się smokingi dwurzędowe, a to wszakże piękna i ponadczasowa klasyka. Bazą dla mojej marynarki był szablon który dopracowaliśmy z Cafardini przy okazji zamówienia tego garnituru. Czuję się w nim świetnie, więc uznaliśmy, że nie ma co kombinować z czymś nowym i ulepszać coś, co jest dobre. Ten komfort był też powodem złamania kolejnej popularnej zasady smokingowej, która mówi o tym, że marynarki smokingowe nie powinny mieć szliców, bo jest to detal charakterystyczny dla marynarek nieformalnych. Trudno się z tym nie zgodzić, ale przy marynarkach dwurzędowych, których przecież się nie rozpina nawet przy siadaniu, to okropnie niewygodne rozwiązanie. Poza tym mój tyłek źle wygląda z gładkimi plecami. Wygrały zatem względy praktyczne i estetyczne. Swoją drogą przywołam jeszcze raz statystyki bondowskie, bo okazuje się, że 007 w swoich 29 smokingach tylko dwanaście razy nie miał szliców, a piętnaście razy miał podwójne i dwa razy pojedyncze.

Kolejny detal gdzie komfort pokonał zasady, to front spodni. Zdecydowałem się na pojedyncze, dość płytkie zakładki, których nie powinno być przy formalnych  spodniach, ale są szalenie wygodne, szczególnie dla osób z szerszymi biodrami (czyli jak u mnie). I już ostatni raz przywołam pana Bonda, który w aż dwunastu swoich smokingach miał zakładki (5 razy wewnętrzne i 7 razy zewnętrzne). Drugi nieformalny detal przy spodniach to boczne regulatory klamerkowe. Lubię je bo są nieco oldskulowe i pozwalają regulować dopasowanie spodni w pasie, bez konieczności odwiedzania krawca :)

Pozostałe elementy mojego stroju są już zgodne z zasadami smokingowymi (no może poza jednym wyjątkiem). Jest więc biała koszula z krytą listwą guzikową i podwójnymi mankietami. Zdecydowałem się na kołnierz o dość długich wyłogach i nieco szerzej rozstawionych niż przy klasycznym Kencie. Są też białe szelki i poszetka oraz czarna mucha wiązana uszyta z tej samej tkaniny co klapy marynarki. Jeśli chodzi o buty, to zdecydowałem się na czarne oxfordy z nakładanym noskiem wypolerowane na wysoki połysk. Nie jest to może mocno formalny wybór (lepszym byłyby eskapriny lub oxfordy bez nakładanego noska (ang. plain-toe oxford), ale chcę je wykorzystać na inne okazje, więc tu wygrał pragmatyzm. Jedyny dodatek który wyłamuje się z klasycznych zasad to zegarek. Konserwatyści uważają, że do smokingu nie powinno się zakładać zegarka, a jeśli już, to taki, który nie będzie widoczny. U mnie na ręce jest ulubiony Orient Star (w tej sesji go lepiej widać), który nie jest ultra cienkim garniturowcem, ale skoro Bond nosił nurki na metalowej bransolecie do smokingu, to może nikt mnie nie zamknie za tę zegarkową dezynwolturę…

No i jak, nie byłoby wstydu na czerwonym dywanie?

Autorem zdjęć jest Łukasz Znojek

Sesję wykonano we wnętrzach apartamentowca Cosmopolitan Twarda 4

Smoking, koszula, spinki i mucha – Cafardini
Szelki – Albert Thurston
Buty – La Zigne
Ultrabook – HP Spectre