5 faktów o mnie, których prawdopodobnie nie znacie

Dzisiaj wpis z gatunku tych nieco luźniejszych (w sam raz na weekend), bowiem sklep internetowy Coffeedesk.pl z którym współpracuję od kilku lat, namówił mnie do ujawnienia pewnych faktów o mnie, których prawdopodobnie nie znacie. Zapraszam zatem do lektury z której dowiecie się dlaczego nie wiem o co chodzi w serialach Netflixa, dlaczego rzuciłem pracę w banku i co kolekcjonuję.

1. NIE PIJĘ KAWY

Podobno aż 73% Polaków pije kawę przynajmniej raz dziennie, ja natomiast nie piję kawy w ogóle, co niejednokrotnie było przyczynkiem zabawnych sytuacji na spotkaniach prywatnych i zawodowych:

– To co, kawa dla ciebie?
– Dzięki, nie piję kawy, więc poproszę herbatę albo wodę.
– To może za godzinkę zaproponuję kawę?
– Ale ja w ogóle nie piję kawy.
– Co?! To tak można?

Jak widać można :) Po prostu nigdy nie polubiłem smaku kawy i tak już zostało. Uwielbiam za to herbatę i to jest coś, czego nie może u mnie w domu zabraknąć. Pamiętam, że jeszcze kilka lat temu piłem głównie popularne herbaty marketowe (te w żółtym pudełku), niespecjalnie interesując się tym tematem i uważając, że „to tylko herbata” i nie ma co przepłacać za coś bardziej wysmakowanego.

W życiu często tak jest, że dopóki sam nie zaczniesz dostrzegać różnic jakościowych pomiędzy produktami, to po prostu nie będziesz widział sensu wydawania większych kwot na taki droższy produkt. Myślę, że takie podejście dotyczy każdej branży i jest to zupełnie normalne i rozsądne. Dawno temu twierdziłem, że nie warto przepłacać za dżinsy, bo uważałem, że egzemplarze z sieciówek za 100-150 zł wyglądają tak samo jak egzemplarze za 300-400 zł ze sklepów specjalizujących się w tym produkcie. Ale przecież wygląd to tylko jedna z cech. Innych, istotnych cech nie dostrzegamy od razu  (jakość materiału, krój, trwałość, wygoda).

Ja przez wiele lat miałem podobne zdanie o herbacie. Po prostu nie dostrzegałem tych różnic, aż w końcu kilka razy spróbowałem czegoś lepszego i nie ukrywam, że wciągnęło mnie odkrywanie świata herbaty. Obecnie mam jedną ulubioną markę, którą piję najczęściej (Teministeriet), ale lubię też próbować ciągle nowych marek i smaków. Cieszę się, że powstaje też coraz więcej polskich firm, które stawiają na herbaciany produkt premium. Dzisiaj chciałbym wam polecić dwie polskie marki, które miałem ostatnio okazję przetestować.

Szczególnie polecam wam ofertę firmy Brown House & Tea. To świetne gatunkowo herbaty kraftowe tworzone z najwyższej jakości składników (wyłącznie z upraw ekologicznych), a do tego pięknie opakowane i w rozsądnych cenach. Obecnie na Coffeedesk.pl znajdziecie ich herbatę Darjeeling w zakładce „Herbata miesiąca”. Jeśli lubicie testować nowe smaki, to zaglądajcie tam regularnie, bo co miesiąc są tam selekcjonowane nowe propozycje, które zazwyczaj przez cały miesiąc są dostępne w promocyjnej cenie.

Darjeeling przypadnie do gustu fanom herbacianej klasyki, czyli czarnej herbaty. Pochodzi ona ze słynnego indyjskiego regionu Darjeeling. Polecam wam też smak Rosalba tej samej marki. To z kolei połączenie czarnej herbaty z pąkami róży. Niesamowicie pachnie, a jakość składników widać już po otwarciu wieczka. Smakuje wybornie :)

A druga polska marka, którą chciałbym wam podsunąć, to Dworzysk. Oni specjalizują się w gatunkach bardziej ziołowych (założyciele marki mają własne pole lawendy). To prawdziwe bomby zapachowe i smakowe. Można je pić na ciepło i na zimno. W zakładce „Herbata miesiąca” znajdziecie ich herbatę „Na zdrowie”. To mieszanka owoców dzikiej róży, kwiatów lawendy, bazylii, płatków dzikiej róży oraz liści mięty pieprzowej.

Jeśli zachęciłem was do spróbowania czegoś nowego, to mam dla was kod na bezpłatną dostawę ze sklepu Coffeedesk.pl. Dotyczy on całego asortymentu (nie tylko herbat) i zamówień opłaconych z góry. Kod mrvintageDD jest ważny do 27.06.2021, bez względu na kwotę zamówienia i rodzaj asortymentu.

Na zdjęciach możecie też zobaczyć dzbanek japońskiej marki Hario oraz żółtą filiżankę marki Loveramics.

2. ZBIERAM STARE KSIĄŻECZKI DZIECIĘCE

Od kilku lat jestem zafascynowany twórczością polskich ilustratorów książek dziecięcych z lat 40-80. ubiegłego wieku. Z jednej strony to zapewne sentyment do książek, które ja sam pamiętam z dzieciństwa, ale z drugiej strony to także fakt, że dopiero teraz, jako dorosły facet zacząłem doceniać kunszt tej trochę niedocenianej sztuki użytkowej, jaką jest i była ilustracja dziecięca.

Dzisiaj być nie jest już ona tak znacząca, bo jej funkcje częściowo przejęła telewizja i internet, natomiast kiedyś najpopularniejsze tytuły książek dziecięcych były drukowane w milionach egzemplarzy, co oznacza, że były niemal w każdym domu. To one kształtowały wyobraźnię milionów młodych osób – zarówno treść, jaki i ich ilustracje. Jeśli chodzi o treść, to mamy swoich klasyków literatury dziecięcej, których wszyscy kochali (Tuwim, Brzechwa, Januszewska, Niziurski), ale mamy też klasyków ilustracji dziecięcej, których prace zapadały w pamięć na długie lata, choć mało kto kojarzy ich nazwiska.

Szancer, Witz, Butenko, Rychlicki, Papcio Chmiel – to tylko kilka nazwisk artystów, którzy tworzyli fantastyczne prace bez użycia grafiki komputerowej, lecz za pomocą farb, tuszu, ołówka i kartki papieru. Książeczki dziecięce z lat 40-80, mimo miernej jakości papieru (taki wtedy był w Polsce), nadal cieszą oko. I właśnie dlatego zacząłem je zbierać. Jeśli interesuje was ta tematyka, to gorąco polecam wam monumentalną książkę-album „Admirałowie wyobraźni. 100 lat polskiej ilustracji w książkach dla dzieci”.

Ale poza zbieraniem książeczek, pojawiła się u mnie jeszcze jedna pasja z tym związana. Zacząłem wyszukiwać i kupować oryginalne ilustracje, które były tworzone na potrzeby różnych tytułów dziecięcych. To oczywiście ma funkcje dekoracyjne (te prace po prostu wiszą u mnie na ścianach estetycznie oprawione), ale także jest rodzajem lokaty kapitału.

Prace takich ilustratorów jak Jan Marcin Szancer osiągają na aukcjach ceny nawet kilkunastu tysięcy złotych, a jeszcze kilka lat temu można je było kupić za kilkaset złotych, więc jeśli myślicie o lokowaniu niewielkich kwot w sztukę, to polecam zainteresować się właśnie pracami na papierze. Część mojej kolekcji kupowałem w krakowskim salonie Connaisseur i tak się składa, że aktualnie świętują swoje 30-lecie i z tej okazji w najbliższą niedzielę (30.05.2021), odbędzie się u nich aukcja internetowa w której do wylicytowania będzie 30 prac i licytacja każdej z nich zacznie się od 30 zł. Obok Szancera, będą takie nazwiska jak Mehoffer, Nikifor Krynicki, Wyspiański, Dwurnik, Stryjeńska, więc jest w czym wybierać. Tutaj znajdziecie szczegóły.

3. PRACOWAŁEM W BANKU, A Z ZAWODU JESTEM…

…elektromechanikiem urządzeń przemysłowych. Dokładnie taki zawód zdobyłem po ukończeniu szkoły średniej. Pamiętam, że gdy kończyłem szkołę podstawową, to kompletnie nie wiedziałem co chcę robić w życiu i dlatego miałem wielki dylemat jaką szkołę średnią wybrać, choć przyznam szczerze, że miasteczku w którym mieszkałem (Pińczów), nie było zbyt dużego wyboru. Lepsi uczniowie zazwyczaj wybierali liceum ogólnokształcące, a gorsi technikum. Ja w szkole podstawowej byłem przeciętnym uczniem, dlatego byłem gdzieś pomiędzy tymi grupami, stąd ten dylemat. Ostatecznie wybrałem liceum zawodowe, które wtedy zostało uruchomione w moim miasteczku. Uznałem, że da mi to zawód techniczny, a przy tym jest to nauka o rok krótsza niż w technikum. Szkołę średnią i egzamin zawodowy ukończyłem z wynikiem wzorowym, ale w swoim zawodzie nie pracowałem ani jednego dnia.

Po szkole średniej miałem jeszcze krótką przygodę na Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie, ale po dwóch semestrach na wydziale Inżynierii Mechanicznej i Robotyki, zrezygnowałem ze studiów dziennych, bo poziom tej uczelni okazał się dla mnie zbyt wysoki. Po prostu nie dałem rady w kilku przedmiotach. Wróciłem w rodzinne strony i zacząłem studia zaoczne na Politechnice Świętokrzyskiej, a w międzyczasie zacząłem też pierwszą pracę na etacie. Najpierw był to sklep odzieżowy marki Reserved, później salon telefonii komórkowej, a następnie znowu wróciłem do branży odzieżowej jako menedżer w Vistuli.

A po Vistuli była przygoda w jeszcze innej branży, mianowicie w bankowości. Wydawało mi się, że to spokojna, „czysta” i dobrze płatna praca, dlatego z ciekawości wysłałem kilka zgłoszeń rekrutacyjnych na stanowiska doradców klienta. Ku mojemu zdziwieniu, na rozmowę kwalifikacyjną zaprosiły mnie trzy banki do których wysłałem CV, a dwa z nich zaproponowały mi pracę.

I tym sposobem zostałem doradcą klienta w oddziale bankowym. Jak na osobę bez doświadczenia w tej branży radziłem sobie bardzo dobrze, nawet udało mi się sprzedać kilka kredytów hipotecznych :) Niestety po jakimś czasie przełożeni zaczęli oczekiwać od nas nie tylko pracy w oddziale, ale też dość prymitywnej akwizycji (m.in. roznoszenia ulotek, zakładania kont znajomym, obdzwaniania klientów i proponowania im dodatkowych usług). Nie czułem się z tym komfortowo, dlatego po niespełna roku złożyłem wypowiedzenie i tak zakończyła się moja przygoda z bankowością.

4. JESTEM BOHATEREM CIEKAWEJ KSIĄŻKI

Jakiś czas temu ukazała się książka „Nowy Dress Code” autorstwa Krzysztofa Łoszewskiego, a jednym z jej bohaterów jest moja skromna osoba. Krzysztof Łoszewski jest kostiumografem i projektantem, wydał już kilka książek o modzie, a ta ostatnia jest trochę inna niż poprzednie. Tytuł może sugerować, że mamy do czynienia z poradnikiem o współczesnym dress codzie, ale to bez wątpienia nie jest poradnik.

„Nowy Dress Code” jest zbiorem obszernych i bardzo ciekawych rozmów o współczesnej modzie męskiej, o podejściu do wizerunku z osobami, które stykają się z tą materią zawodowo i prywatnie. Bardzo dobrze się to czyta, a najciekawsze jest to, że dobór rozmówców jest tak różnorodny, że pozwala spojrzeć na te zagadnienia pod różnym kątem. Bo mamy tu niezależnych projektantów z zupełnie różnych światów (Tomasz Ossoliński vs. Robert Kupisz), są też przedstawiciele popularnych marek (np. Wojciech Bednarz – główny projektant Vistuli), ale też mężczyźni ze świata mediów kojarzeni z dobrym stylem (m.in. Olivier Janiak, Sławek Uniatowski, Grzegorz Krychowiak). Bohaterami są też osoby nieznane szerzej, które nie zajmują się zawodowo modą, co jest ciekawe, bo Krzysztof Łoszewski pokazuje też drugą stronę tej branży, czyli spojrzenie konsumentów. Bardzo interesująca jest też rozmowa z Marcinem Brylskim – stylistą, który pracował dla wielu znanych marek i magazynów modowych.

Rozmowę ze mną znajdziecie na stronach 32-61. Książkę wydało wydawnictwo BOSZ, dostępna jest niemal w każdej księgarni.

5. NIE OGLĄDAM SERIALI I NIE MAM NETFLIXA

Dość często dostaję w mailach pytanie „Michale, co sądzisz o strojach z serialu X. Może byś o tym napisał?”. W takiej sytuacji przychodzi mi do głowy taki mem :)

No bo prawda jest taka, że ja po prostu nie oglądam seriali, nie mam Netflixa i nie wiem o co chodzi w „Gambicie królowej”, „Domu z papieru” i „Czarnym lustrze”. Jak mawiał klasyk „Nie wiem, nie znam się, nie orientuję się, zarobiony jestem„.

Podobnie mam z Youtube. Czasem zdarza mi się coś obejrzeć, ale na pewno nie jest to medium które pochłania mój czas i pewnie dlatego sam też nadal nie zdecydowałem się uruchomić mojego kanału na YT, choć rozważałem to wielokrotnie, a wiele osób mnie na to namawiało. Jako konsument treści i rozrywki, zdecydowanie bardziej wolę formę pisaną (książki, blogi, czasopisma, gazety), ale może po prostu już jestem za stary :) Miłego weekendu!

Autorem zdjęć jest Dominika Kuroś