„Wielkie piękno” – uczta dla oka

W ostatnich latach rzadko chodzę do kina, ale gdy zobaczyłem plakat z filmu „Wielkie piękno”, to jasne było, że ten film muszę zobaczyć. Wielokrotnie wspominałem na blogu o tym, że jestem estetą i lubię ładne przedmioty, wnętrza, architekturę i oczywiście ubrania. Jeśli chodzi o kino, jest podobnie – znacznie bardziej cenię filmy z piękną scenografią, krajobrazami, kostiumami niż te z wypasionymi efektami specjalnymi czy animacjami. „Wielkie piękno” zapowiadało się na wielką ucztę dla estetów (również tych modowych) i pod tym względem jest to obraz znakomity. Można go oglądać wielokrotnie i sam z chęcią jeszcze raz poszedłbym do kina.  Reżysera Paolo Sorrentino recenzenci z całego świata obwołali nowym Fellinim i nie ma w tym przesady. Ten film wejdzie do historii kina. Potwierdzeniem tych słów może być nagroda Amerykańskiej Akademii Filmowej – obraz „La Grande Bellezza” otrzymał kilka dni temu Oscara w kategorii najlepszy film nieanglojęzyczny.

Bohaterem filmu jest Jep Gamberdella, którego poznajemy w momencie hucznej imprezy z okazji 65 urodzin. Jest królem życia i królem miasta. Zna każdego i każdy zna jego. Korzysta z uroków nocnego życia w towarzystwie grona przyjaciół o ogromnym przekroju społecznym – młodych i starych, od pisarzy i artystów, przez tancerki i alfonsów, aż do upadłych arystokratów, biskupów i świętych. Łączy ich jedno – korzystanie z uroków życia, blichtr, dobra zabawa, wyobcowanie, chwytanie chwil i pozorna radość życia. Symboliczna jest tutaj scena, która powtarza się kilka razy – wężyk na imprezie. Jep patrzy z boku na te kilkadziesiąt roześmianych osób ustawionych jedna za drugą i mówi do przyjaciółki: „Uwielbiam te wężyki. One prowadzą donikąd.”

Jep jest pisarzem, ale swoją jedyną książkę wydał dawno temu i od wielu lat cierpi na niemoc twórczą, ale niespecjalnie się tym przejmuje. Jak twierdzi, rozprasza go Rzym. Miasto pełne pięknej architektury, sztuki, nieustającej zabawy, które jest równorzędnym bohaterem filmu. Sorrentino stworzył przepiękną widokówkę miasta, które pokazał w sposób niezwykle melancholijny, smakowity, stylowy. To Rzym o wielu twarzach. Raz święty, za chwilę grzeszny. Raz senny, wyciszony, a za chwilę z dudniącą muzyką dyskotekową i używkami. To miasto zachwyca.

Nie mniejsze wrażenie robią stroje – jeden z powodów mojej obecności w kinie. Bez wątpienia jest to jeden z najlepiej „ubranych” filmów jakie w ogóle widziałem jeśli chodzi o męskie stroje. Styl Jepa jest bardzo prosty i klasyczny, ale zarazem charakterystyczny. To „włoszczyzna” w starym, dobrym wydaniu, daleka od krótkich i mocno dopasowanych marynarek i spodni o krótkiej i wąskiej nogawce. Główny bohater najczęściej ma na sobie zestaw koordynowany składający się z białych/kremowych spodni i kolorowej marynarki (żółta, pomarańczowa i czerwona). W kilku scenach pojawia się także ciemny garnitur jednorzędowy w zestawie z białą lub błękitną koszulą i stonowanym krawatem. Widać, że Jep przywiązuje dużą wagę do tego jak wygląda, choć daleko mu do odpicowanych fircyków znanych z Pitti Uomo będących synonimem współczesnego stylu włoskiego. Gamberdella prawdopodobnie korzysta usług z krawca. Ten wątek pojawia się w scenie gdy główny bohater spotyka w windzie swojego sąsiada i z podziwem patrzy na jego garnitur próbując dociekać kto go uszył.

W filmie pojawia się kilka symbolicznych scen, które można interpretować na wiele sposobów. Są one poetyckie, jakby oderwane od fabuły, jak chociażby stado odlatujących flamingów o wschodzie słońca, które nagle znalazły się na tarasie bohatera filmu albo znikająca żyrafa. Zapewne jest ich więcej i nie wszystkie wyłapałem lub zapamiętałem. Są także sceny bardzo bezpośrednie, tragikomiczne, jak chociażby ta otwierająca film. Od grupki azjatyckich turystów zwiedzających Rzym i trzaskających co chwila migawką aparatu, odłącza się mężczyzna i wzdychając podziwia piękną panoramę miasta. Nagle pada i prawdopodobnie umiera. Sygnał jest jasny – zobaczyć Rzym i umrzeć.

Choć film trwa ponad dwie godziny i momentami staje się nudny (przyznam, że dwa razy zamknęły mi się oczy), to gdy zbliża się do końca, chciałoby się by trwał jeszcze dłużej. Urzekają zdjęcia, widoki, architektura, muzyka. Ja nie chciałem wychodzić z kina.

Polska premiera filmu „Wielkie piękno” miała miejsce miesiąc temu, więc teoretycznie powinien już schodzić z ekranów kin, ale nagroda Amerykańskiej Akademii Filmowej sprawiła, że polski dystrybutor zdecydował się przedłużyć jego emisję. W multipleksach raczej go nie znajdziecie, ale czym prędzej sprawdźcie repertuar waszych kin studyjnych.