Tego to nie noszę często, bo mi szkoda

28 kwietnia 2015 147 komentarzy

Kilka dni temu dotarły do mnie nowiutkie koniakowe brogsy które widzicie na zdjęciu. Sami przyznacie, że są wyjątkowo ładne. Wystawiłem je z pudełka i stały tak na widoku w pokoju przez trzy dni jak jakiś eksponat muzealny. Po prostu szkoda mi było je założyć. Coraz rzadziej mi się to zdarza, ale właśnie w takich momentach przypomina mi się moje wieloletnie podejście do przedmiotów, które sporo kosztowały i które chciałbym aby pozostały w oryginalnym stanie jak najdłużej.

Pamiętam, że już jako kilkulatek bardzo szanowałem swoje ubrania i buty. Jak koledzy dostawali nowe adidasy, to już następnego dnia grali w nich na klepowisku przed szkołą, a gdy ja dostawałem nowe buty, to przez wiele miesięcy zakładałem je tylko tam, gdzie nie groziło im zarysowanie, zabrudzenie itp. Po prostu było mi ich szkoda. Zapewne wynikało to też z tego, że nie pochodziłem z zamożnej rodziny, zatem miałem świadomość, że zakup czegoś nowego to nie taka prosta sprawa. To były dobre nawyki, które później towarzyszyły mi przez wiele lat. Nawet wtedy, gdy stałem się samodzielny i zmieniła się moja sytuacja materialna. Choć mogłem sobie pozwolić na wymianę butów czy dżinsów co sezon, to i tak traktowałem je z szacunkiem.

Szacunek szacunkiem, ale nie można popadać w paranoję, w końcu każdy przedmiot się zużywa. Jedne szybciej, inne wolniej. Jedne dobrze znoszą upływ czasu (pisałem o tym tutaj), inne gorzej, ale generalnie nigdy nie uda się w stu procentach ochronić danej rzeczy przez zużyciem. To tak jak z noszeniem telefonu z fabryczną folią ochronną. Niby chronimy ekran, ale inne fragmenty obudowy narażone są na zarysowania, a sam telefon po prostu starzeje się pod względem technologicznym, zatem przesadne przedłużanie jego żywotności czasem mija się z celem. Z ubraniami może być podobnie. Część wyjdzie z mody, część się znudzi, a jeszcze o innych zapomnimy. Sam mam w pudełkach kilka par markowych butów, które chcąc chronić przed szybkim zużyciem zakładałem nieczęsto, a teraz okazuje się, że od kilku lat w nich nie chodzę, bo po prostu już mi się nie podobają.

Mimo tego, że wciąż mam taki nawyk, iż te najładniejsze rzeczy zakładam rzadko, to od pewnego czasu staram się nie odkładać „na lepszą okazję” najlepszych butów, koszul czy spodni. Doszedłem do wniosku, że nie po to kupuję fajne ubrania i buty, by wisiały w szafie przez kilka lat. Drogie przedmioty na które ciężko pracowaliśmy, największą frajdę dają wtedy, gdy są regularnie używane i nie dotyczy to wyłącznie ubrań i butów. Wtedy można poczuć ich jakość, komfort, design i ogólnie utwierdzić się w przekonaniu dobrze wydanych środków. Zamknięte w szafie/szufladzie/garażu będą cieszyć umiarkowanie. Niby je mam, ale przyjemność z ich posiadania jest mizerna, a przecież po to wydajemy pieniądze, by sprawiać sobie przyjemności. A jak się zużyją, to kupię nowe.

Dzisiejszy felieton jest nowym pomysłem na krótkie formy tekstowe, które będą się pojawiać na blogu regularnie po wprowadzeniu nowej szaty graficznej (przełom maja i czerwca). Oczywiście nie zabraknie też standardowych obszernych tekstów, sesji i poradników, ale jak już wiele osób zauważyło, ich częstotliwość spadła w ostatnim czasie, dlatego będę się starał takimi krótszymi notatkami zapełnić przestrzeń pomiędzy tym, co najbardziej lubicie i mam nadzieję, że dzięki temu uda mi się wrócić do liczby 10-12 wpisów w miesiącu. Napiszcie co o tym sądzicie. Zresztą wkrótce na blogu pojawi się także dłuższa ankieta, która pozwoli mi zbadać wasze oczekiwania co do rozwoju bloga i zweryfikowanie ich z moją wizją, a tymczasem zapraszam do komentowania tego pomysłu i oczywiście tego czy również te najlepsze rzeczy odkładacie „na lepszą okazję”.