Krawat za kilkadziesiąt groszy

12 grudnia 2014 140 komentarzy

Od czasu do czasu zdarza mi się kupić rzeczy, które same w sobie są ładne, ale po jakimś czasie okazuje się że ich nie noszę, bo nie są „kompatybilne” z posiadanymi ubraniami. Pewnie każdy z was choć raz miał podobne sytuacje w okresie wyprzedaży i przy innych okazjach. Najczęściej dotyczy to dodatków takich jak krawaty, poszetki, paski itp. Fantazyjne wzory, oryginalne kolory, a do tego atrakcyjna cena potrafią skutecznie skusić, a później okazuje się, że choć dana rzecz jest bardzo ładna, to nie wiadomo z czym ją połączyć.

Podobnie było z wełnianym krawatem z dzisiejszej sesji. Kupiłem go za kilkadziesiąt groszy w sklepie z odzieżą używaną, choć od razu wiedziałem, że żółto-pomarańczowy kolor nie będzie mi pasował do niczego. Po prostu był ładny, a za takie pieniądze żal było go nie wziąć. I tak leżał sobie od wielu miesięcy w szufladzie, jak kilka innych krawatów kupowanych pod wpływem impulsu za podobne pieniądze.

O żółto-pomarańczowym krawacie przypomniałem sobie gdy kilka dni temu sięgnąłem po zimową parkę o podobnym kolorze. Po dodaniu granatowo-szarych ubrań i koniakowych trzewików okazało się, że ten nijaki krawat jednak pasuje do mojej garderoby i nawet go. Pięknie wygląda szczególnie z granatem.

Na krótki opis zasługują także dżinsy, bo wydaje mi się, że znalazłem wreszcie model, jakiego bezskutecznie szukałem od dłuższego czasu. No prawie ideał. Już kilka razy pisałem na blogu, że mam problem z zakupem spodni, bo lubię wąskie nogawki na dole (17-18 cm), ale moje uda się dość grube. Większość spodni z taką szerokością nogawki u dołu, jest także wąska na całej długości nogawki. To klasyczny fason slim, których jest mnóstwo w sklepach. Z kolei dżinsy o standardowym fasonie ładnie leżały na biodrach i udach, ale 20-21 cm u dołu to było dla mnie za dużo. Przy chinosach radzę sobie z tym w bardzo prosty sposób – kupuję standardowy fason, ale od razu oddaję je do krawcowej by zwęziła nogawki od kolan do samego dołu. Taka przeróbka jest prosta i tania, ale w przypadku dżinsów już tak nie jest. Większość modeli na podwójny szew wewnętrzny lub zewnętrzny i odbarwiane krawędzie wokół nich. Trudno jest zwęzić nogawki zachowując ten efekt.

Trzy lata temu znalazłem model Cane od Pepe Jeans, który częściowo spełniał moje kryteria, ale jednak na udach były za bardzo opięte, podobnie jak model 511 slim od Levisa, które też kupiłem w podobnym okresie. W międzyczasie mierzyłem co najmniej kilkanaście innych modeli różnych marek i nic lepszego nie znalazłem do czasu wpisu „Mr. Casual”. Przy okazji tamtej sesji wybrałem kilka innych modeli z oferty answear.com, których wcześniej nie mierzyłem. Okazało się, że bardzo dobrze leży na mnie model Logger marki Lee. To fason „relaxed tapered”, czyli dość luźne i szerokie na udach ale zwężane poniżej kolana.

Ale te, które wykorzystałem w sesji były zbyt casualowe (lekko obniżony krok, w pasie guziki do podpięcia szelek, mocno przecierana tkanina) a ja szukałem dżinsów do nieformalnych marynarek. Po jakimś miesiącu zobaczyłem gdzieś w sieci ten sam model w kolorze granatowym, bez przetarć i wyglądały zupełnie inaczej. Kupiłem je Allegro w jednym z „outletów dżinsowych” i okazało się, że to jest to czego szukałem. Wygodne i odpowiednio luźne na biodrach, nieopinające ud, z wąską nogawką na dole (18 cm). Okazało się też, że ten obniżony krok można po prostu zlikwidować podciągając spodnie wyżej i otrzymujemy wtedy spodnie z wyższym stanem, co też jest detalem jakiego szukałem w mierzonych wcześniej spodniach. Nawet okazało się, że nietypowe kieszenie będące połączeniem klasycznych dżinsowych i skośnych chinosowych są bardzo wygodne i nie wyglądają źle. A guziki do podpięcia szelek można odpruć bez śladu, bo są one przyszywane, a nie nitowane. Polecam.