#NoszoneOcenione – włoski płaszcz Tagliatore

14 września 2017 80 komentarzy

W kolejnym odcinku cyklu #NoszoneOcenione oceniam jeden z moich ulubionych płaszczy jesienno-zimowych, który w mojej szafie jest od dwóch lat. To egzemplarz włoskiej marki Tagliatore, która w Polsce jest praktycznie nieznana i niedostępna (pojedyncze sztuki trafiają się w TK Maxx), natomiast wśród pasjonatów mody męskiej, a szczególnie włoskiego stylu, jest znana i ceniona. Ja kupiłem go przez sklep LuisaViaRoma.com, który dawno temu sprezentował mi voucher. W momencie zakupu płaszcz kosztował około 2400 zł.

Marka Tagliatore została założona przez rodzinę Lerario, która od pokoleń zajmowała się produkcją obuwia i ubrań. Firma przez wiele lat działała jako podwykonawca dla znanych domów mody, swoją markę założyli kilkanaście lat temu. Rodzina Lerario chwali się tym, że wszystkie swoje kolekcje produkuje we Włoszech, a 80% tkanin pochodzi z regionu Biella – włoskiego zagłębia tekstylnego. To także jedna z niewielu włoskich marek, która nie zleca produkcji obcym podmiotom, lecz wykonuje to samodzielnie, dając zatrudnienie blisko dwustu osobom. Tagliatore sprzedaje swoje produkty do 800 butików na całym świecie. Ich flagowym asortymentem są płaszcze oraz marynarki. Wzornictwo marki Tagliatore to esencja włoskiego stylu: połączenie nowoczesnego luzu i staromodnej elegancji, dużo naturalnych tkanin, przywiązanie do detali krawieckich, mocno dopasowane fasony, wyraziste wzory na tkaninach.

Pino Lerario, obecny mózg firmy Tagliatore w wywiadach podkreśla przywiązanie ich firmy do tradycyjnego krawiectwa, manię jakości i stosunek ceny do jakości niespotykany u innych firm. Czy faktycznie tak jest?

fot. Maciej Gajdur

WYGLĄD

Mój płaszcz to ubranie z gatunku tych, które od pierwszego zobaczenia robią efekt wow, o czym nie raz się przekonałem. Chyba żadna inna rzecz z mojej szafy nie wywołała tylu pytań („gdzie można kupić taki płaszcz?”) na ulicach, w metrze, na spacerze. I faktycznie, trudno się dziwić, bo sam byłem nim zauroczony gdy wypatrzyłem go w lookbooku Tagliatore. Co ciekawe, zdjęcia na stronie LuisaViaRoma zupełnie nie oddawały jego uroku. Umiejętność fotografowania produktów premium to nie lada wyzwanie i niewiele sklepów internetowych sobie z tym radzi, podobnie jest ze sklepem LuisaViaRoma.com

Recenzowany płaszcz jest połączeniem cech dwurzędowej dyplomatki oraz płaszcza polo, czyli dwóch klasycznych okryć wierzchnich, które od wielu dekad są w kanonie mody męskiej. Takie hybrydy rzadko się udają, ale tu trudno się czegoś przyczepić. Płaszcz ma piękne proporcje (zwróćcie uwagę na wcięcie w talii, szerokość klap, płytką pachę, wąskie rękawy), które nadają mu nowoczesnego charakteru, choć jak wspominałem, jego pierwowzór noszono już w latach 20 ubiegłego wieku.

Ogromną zaletą tego płaszcza jest to, że choć nie jest jakimś maksymalnie prostym klasykiem (zarówno kolorystycznie, jak i fasonem), to dla mnie jest bardzo uniwersalny i pewnie dlatego tak bardzo go polubiłem i tak często go noszę. Równie dobrze wygląda z codziennymi garniturami (tu sesja), jak i z dżinsami, co pokazywałem w tej sesji.

TKANINA

Płaszcz Tagliatore uszyty jest z rzadko spotykanej tkaniny, której podstawowym składnikiem jest alpaka (60%), a dodatkiem jest wełna owcza. Zazwyczaj są to odwrotne proporcje. Nie miałem wcześniej doświadczeń z alpaką, choć czytałem bardzo dobre opinie, co dzisiaj sam mogę potwierdzić. Wełna z alpak często jest nazywana tańszym kaszmirem i na przykładzie mojego płaszcza mogę to potwierdzić. W dotyku może nie jest tak miękka i puszysta jak kaszmir, ale też nie jest tak sztywna i szorstka jak klasyczna wełna płaszczowa. Fakturą również przypomina kaszmir, zresztą wiele razy byłem zaczepiany na ulicy z pytaniem gdzie kupiłem ten kaszmirowy płaszcz.

Wysoką jakość tkaniny widać również po tym jak znosi upływ czasu. Po dwóch latach dość intensywnego użytkowania nie widać na materiale żadnych śladów zużycia, które często się pojawiają przy tak włochatych tkaninach (głównie zmechacenia na łokciach, przy kieszeniach i na tyłku) już po kilkunastu założeniach.

JAKOŚĆ WYKOŃCZENIA

Jestem pod dużym wrażeniem jakości wykończenia płaszcza Tagliatore, ale i tu można się przyczepić dwóch detali. Po pierwsze, przyszycie guzików frontowych. Jak na tę półkę cenową wykonano to wyjątkowo słabo. Trzy z nich odpruły się dosłownie po kilku założeniach. Po drugie, jakość samych guzików nie robi dobrego wrażenia. Są to egzemplarze obciągnięte skórą – rozwiązanie bardzo popularne w latach 70, szczególnie przy marynarkach tweedowych. Taki rodzaj guzików potrafi się pięknie patynować, lecz u mnie niestety trudno to nazwać patynowaniem. Bardzo szybko zaczął się wycierać barwnik, odsłaniając jaśniejsze fragmenty skóry, co nie wygląda estetycznie. W zasadzie już teraz kwalifikują się do wymiany.

Ale jeśli chodzi o pozostałe detale, to jest jest się czym zachwycać. Staranność wykończenia szwów wewnętrznych, ręcznie wszycie podszewki rękawowej czy ozdobne stębnowania na klapach i przy rękawach – wszystkie te detale pokazują, że mamy do czynienia z produktem z najwyższej półki, a przecież cenowo Tagliatore daleko do tej kategorii cenowej. To miłe zaskoczenie, bo w przypadku włoskich marek coraz częściej zdarza się tak, że tkanina wciąż jest topowa, ale już jakość wykończenia pozostawia wiele do życzenia. Dotyczy to zwłaszcza tańszych linii znanych domów mody, które szukają mniej wymagających klientów.

WYGODA

Fason płaszcza i jego rozmiar są dość mocno dopasowane do mojej sylwetki. Mimo tego czuję się w nim bardzo komfortowo. To taka cecha charakterystyczna dobrych włoskich ubrań – zachowują wygodę, choć skrojone są blisko ciała. Niebagatelny wpływ na ten komfort ma zapewne lekka konstrukcja płaszcza. W ramionach nie ma on żadnych poduszek, a front nie jest usztywniany. Jest lekki jak grubsza marynarka, dlatego tak chętnie go noszę.

Mój płaszcz, podobnie jak większość wełnianych okryć wierzchnich z Włoch nie posiada żadnego ocieplenia. Nawet podszewka nie pokrywa całej powierzchni pleców. Mówi się, że takie modele to tylko na klimat śródziemnomorski, ale ja nie mogę się z tym zgodzić, bo nosiłem go również podczas mroźnych zimowych dni i daje radę nawet poniżej zera.

PODSUMOWANIE

Mam w swojej szafie kilkanaście ubrań i butów, na które zawsze niecierpliwie czekam, by po kilku miesiącach wyjąć je z szafy gdy zaczyna się jesień lub wiosna. Gdy się nad tym zastanowiłem, to okazało się, że łączą je następujące cechy: wysoka jakość, wygoda, uniwersalność, dobry design. Płaszcz Tagliatore dołączył do tego grona dwa lata temu i cieszę się, że za kilkanaście dni będę go mógł wyjąć z szafy. Bez wątpienia zasługuje na wysoką ocenę.

Pozostaje pytanie czy dwa i pół tysiaka za płaszcz mało znanej marki to uczciwa cena? Oczywiście nie jest to mało, ale biorąc pod uwagę dopracowany styl, jakość wykończenia i tkaninę, to uważam, że jest to bardzo dobry stosunek ceny do jakości. Gdyby inna, bardziej znana i prestiżowa marka wyceniła ten płaszcz na 5-6 tys zł, to sądzę, że nikt by nie protestował. Zresztą pewnie przez wiele lat to tak działało, rodzina Lerario szyła płaszcze jako podwykonawca prestiżowych domów mody, aż w końcu uznali, że sami też mogą je sprzedawać pod własną marką, w dodatku w lepszej cenie. Takich marek i produktów warto szukać.

Płaszcz Tagliatore możecie zobaczyć w tych sesjach blogowych: 1, 2, 3.