A jednak, założyłem kapelusz

18 września 2015 136 komentarzy

Chyba się starzeję, bo jest coraz mniej elementów klasycznej mody męskiej do których się jeszcze nie przekonałem, a przed którymi kilka lat temu broniłem się zawzięcie. Ostatnio z tej listy skreśliłem muchy, a teraz kapelusz. Jeszcze rok temu wzbraniałem się przed nim jak diabeł przed święconą wodą, choć patrząc na światowe trendy można było zaobserwować ich renesans wśród pasjonatów męskiego stylu od dobrych dwóch lat. Ale nie przekonało mnie to. Kapelusz nadal kojarzył mi się z kowbojami i starszymi panami, a poza tym uważałem, że po prostu wyglądam w nich źle. Pewnie własnie dlatego temat tych klasycznych nakryć głowy nie pojawił się jeszcze na blogu, choć wiele osób o to prosiło.

Okazuje się, że z pewnymi elementami trzeba się oswoić (zazwyczaj patrząc na innych, którzy je noszą), do innych trzeba dojrzeć. W moim przypadku nastąpiło jedno i drugie. Pierwszym krokiem do zmiany zdania o kapeluszu był mój niedawny wyjazd wakacyjny, na który postanowiłem zabrać pleciony kapelusz. W kieleckich sklepach nie znalazłem nic ciekawego, ale z pomocą przyszedł Roman Zaczkiewicz, czyli Szarmant, który kilka tygodni wcześniej wprowadził do sprzedaży włoskie kapelusze i zaproponował, że przyśle mi niezobowiązująco egzemplarz do przymiarki. On, jako sympatyk klasycznej elegancji od kilku lat sam nosi kapelusze, a w tym roku już po raz drugi zorganizował projekt w ramach którego można było zamówić swój spersonalizowany egzemplarz z logo Szarmant. Po konsultacjach on-line ustaliliśmy rozmiar, kształt i wysokość kapelusza, rodzaj surowca, kolor, szerokość ronda, kolor wstążki i zamówienie poleciało do Włoch. Po dwóch tygodniach miałem na głowie swoją pierwszą panamę. Z rozmiarem i pozostałymi detalami trafiliśmy w dziesiątkę, choć nawet się nie widzieliśmy, wszystko ustalając korespondencyjnie.

No ale wracam do tych wakacji. Okazało się, że panama to idealne okrycie głowy na palące słońce i wysokie temperatury. Nawet nie ma sensu porównywać tego do bawełnianych czapek z daszkiem, kaszkietów itp. Jeśli wybieracie się na wakacje do ciepłych krajów, to gwarantuje wam, że nie ma nic lepszego niż kapelusz z naturalnej plecionki. W dodatku doszedłem do wniosku, że wyglądam w nim całkiem dobrze, jednak po wakacjach schowałem go do szafy i jakoś nie mogłem się przekonać do noszenia kapelusza na co dzień. W końcu nadeszło kilka upalnych dni i przełamałem się. Oczywiście nie stałem się jeszcze takim entuzjastą kapeluszy jak Szarmant czy Jan Adamski, ale kto wie, może przekonam się do nich na stałe…

Kilka dni temu pisałem na blogu o prawdopodobnym renesansie retro spodni i obiecałem, że pokażę coś z mojej szafy. Bawełniane chinosy Eddie Bauer mają wysoki stan i podwójne zakładki z przodu, więc można je uznać za „dziadkowe”. Polubiłem je od pierwszego założenia, bo są bardzo komfortowe. Oczywiście wymagały zwężenia nogawek poniżej kolan, dzięki czemu nabrały bardziej współczesnego wyglądu. Oryginalnie miały na dole 24 cm, obecnie jest to 19 cm. Ciekaw jestem waszej opinii, ale moim zdaniem taki fason skutecznie maskuje wady mojej budowy, czyli szerokie uda, krótkie nogi i „odstające” klejnoty.

Lnianą marynarkę z dzisiejszej sesji pokazywałem już na blogu (tu i tu), więc nie będę się nad nią rozpisywał, natomiast wspomnę tylko, że w mojej ocenie ma teraz ma lepsze proporcje, bo skróciłem ją 3 cm z długości, rękawy również zostały skrócone.

Zdjęcia: Dominka Kuroś

Marynarka lniana – L.B.M. 1911
Koszula – Gant Rugger (podobna: Gant Rugger)
Spodnie – Eddie Bauer (podobne: Dickies, Lantier)
Kapelusz – Szarmant
Krawat bawełniany – Gant (podobny: Profuomo, Poszetka.com)
Poszetka wełniana – Poszetka.com
Torba – Baron
Mokasyny – Bally (podobne: Loake)